News

Na 3 maanden intensieve trainingen was het zover. Op zatermiddag waren we op weg naar Leiden.  Alledrie met een gezonde portie spanning of het ons zou gaan lukken. Voor ons alledrie was het de eerste marathon ooit.

We reisden met de trein en kwamen rond 15.00u aan in Leiden. Vlakbij het station lag ons hotel, we checkten in en installeerden ons op onze kamers met uitzicht op het LUMC. Dat kon toch geen toeval zijn.

We liepen de stad in op zoek naar de startplek van de marathon en zagen wandelaars die op zaterdag gelopen hadden. Er was al een leuke sfeer in de stad, we wandelden door het oude centrum met prachtige oude panden en overal bruggen over het water.

Rond 18.00u gingen we eten in de City Hall, een Italiaans restaurant. We wilden veel koolhydraten eten om nog extra energie te krijgen. Het restaurant was in het stadhuis, wat voor de helft nu restaurant is.

Terwijl we zaten te eten zagen we door het raam dat de hekken geplaatst werden voor de marathon in de Breestraat, waar de start is. Aan de andere kant van het restaurant zagen we dat de finishboog opgebouwd werd. We kregen de kriebels. We maakten een praatje met de mensen die alles opbouwden en ze wensten ons veel succes.

Na een wat onrustige nacht en een lekker ontbijt liepen we richting de start. En met ons heel veel andere deelnemers. We zochten ons startvak op en zagen de pacers die we wilden volgen. Zes minuten per km, zolang het zou lukken.

En dan om 10.00u de start, de sfeer zat er al goed in. De warmte leek nog mee te vallen.

.Toen kreeg ik ineens enorme kramp in mijn kuiten en moest stoppen om te rekken en te strekken. Ik wilde verder en liep door. Elke 2 á 3 km kwam de kramp weer terug en moest ik even stoppen. Ik werd enorm gesteund en gestimuleerd door de anderen en daardoor lukte het om door te gaan. In een langzamer tempo weliswaar en met stops en pijn  maar ik wilde de finish halen voor het goede doel. De mensen aan de kant moedigden ons aan en reikten ons water aan. Onderweg zagen we steeds meer mensen opgehaald worden door een ambulance en anderen wandelen in plaats van hardlopen. Dat was eng.

Het was geweldig om samen met Audrey en Lars hand in hand door de finish te lopen.

Er was familie om ons op te vangen. En de medaille die we kregen maakte ons nog trotser. Het duurde daarna nog zeker een week om te beseffen dat het echt gelukt was om een marathon te lopen.

We hoorden achteraf dat na onze finish de marathon stil gelegd is en de 10 km afgelast, omdat de ziekenhuizen geen plek meer hadden voor nog meer mensen.

Ik kreeg appjes van familie, vrienden en collega ’s omdat ze zich zorgen maakten, het was zelfs op het landelijke nieuws.

We hebben afgesloten met een etentje aan het water en werden in Sittard nog opgewacht door een mede hardloopster die heel erg met ons meegeleefd heeft en ons vaker adviezen gegeven heeft.

De weken erna waren nodig om uit te rusten en na te genieten van onze prestatie.

Het was een geweldig avontuur en er gaat bijna 2600 Euro naar het belangrijke goede doel.

Mariet, Audrey en Lars.

Emotions at the event were all over the place. A personal disappointment is washed away with the success of the overarching goal; draw attention and raise money for The TAPS Support Foundation to fund research into twins.

And the Twin Run has been able to make a very nice contribution to this with more than 10,000 euros. Unfortunately, I had to change the plan to run 150 kilometres after 60 kilometres due to an injury to the Achilles tendon. We were able to bring Plan B to a successful conclusion.

The result exceeds my expectations but is exactly what we did it for. This way we could give something back for the care and treatments we received. We as parents, and of course our sons in the womb and beyond. In the end, we already give every twin an equal opportunity in the womb and we have now been able to contribute to that. I say we because this idea was conceived together with my wife. Now we can look back together on a successful event in which we were sometimes thrown back to memories of a year ago.

The predominant feeling now is gratitude. Grateful for all the donations, for all the supportive and encouraging messages. Grateful for the sponsors who showed off on the shirt and also for the people who stood on the side, walked or cycled parts. Grateful for my parents who followed the whole route with support, food and drink. Grateful to Stephanie who really knows how to achieve something for complicated twin pregnancies with the TAPS Support Foundation and made this run so great. Grateful for the neonatal care in the hospitals and the fetal treatment team of the LUMC so that I can now also be very grateful for our family, my wife and my beautiful sons.